IK BEN ER!

Na een reis van 24 uur heb ik heerlijk geslapen in een kei schattig huis met een heerlijk bed en een echt deken. Hij prikt een beetje, maar dat is ook wel gezellig.

.

Mijn reisdoel?

Improviseren vanuit ontspanning en overgave.

Ik ga 9 weken in Canada mijn improvisatieskills en -mindset aanscherpen. Eerst een de conferentie van The Applied Improvisation Network in Vancouver en daarna 2 maanden, 20 uur per week improlessen volgen op The Improvisation School in Calgary.

.

Ik neig te vliegen

Als ik op het podium sta, of als ik training geef. Ik sta aan, ben alert, reageer snel en overal op. Ik heb veel verantwoordelijkheidsgevoel (ook wel redderssyndroom genoemd) en houd daarom zo veel mogelijk controle. Dat heeft een bepaald positief effect, waardoor ik dat zo blijf doen. Het maakt me daadkrachtig en dat heeft me een hoop opgeleverd. Vliegen is leuk en indrukwekkend. En ik ben er goed in geworden.

.

Maar vliegen is ook vermoeiend en er blijft weinig ruimte over voor de magie van improvisatie. Daar heb je vertrouwen en overgave voor nodig. Iets wat op het eerste oog wat minder indrukwekkend is en waar ik nog niet zo goed in ben. Vertrouwen In iets wat ontstaat in plaats van wat je creëert. Iets wat je in samenhang bouwt, met je collega speler, het publiek, de (theater)zaal en dát specifieke moment met alle bijbehorende omstandigheden. Intern en extern. 100% nieuwsgierigheid naar en acceptatie van de gedeelde realiteit en daarmee spelen in de ruimste zin van het woord! Daar gaat improviseren over.

.

Ik snap de theorie. Die predik ik alweer een tijdje. Nu de praktijk. Practice what you preach, Pittens! Hup - leef in vertrouwen en overgave!

Vertrouwen is niet een keuze die je maakt. Vertrouwen is een gevoel, dat groeit door keuzes te maken en te ontdekken dat ze je wat opleveren. Deze impro-reis is zo'n keuze en ik ga me d'r aan overgeven!

What do you want?

.

De conferentie startte met een keynote van David Diamond van Theatre for Living. Of beter gezegd een demonstratie van zijn forumtheaterwerk in conflictgebieden. (fyi de voorstelling Proost op de Verliezers, voor nabestaanden van zelfdoding, die we momenteel spelen, is een afgeleide vorm hiervan).

.

Belangrijke vraag die gesteld werd, telkens opnieuw was: wat wil jij? Vaak hebben we het over wat we willen dat de ander zou moeten doen, oplost, voelt, zou moeten willen. Een veel interessanter antwoord is wat jij wilt. Wat wil jij voelen? Wat wil jij doen? Wat wil jij ervaren?

.

En als er voldoende veiligheid is, om die vraag echt te beantwoorden, ontstaat er instant herkenning. Blijken onze behoeftes en wensen universeel. En ontstaat er een opening om te verbinden. En kunnen we in het moment ons gevecht even laten.

.

Dus wat wil jij?

Voor mensen die mijn workshops hebben gevolgd klinkt het misschien bekend. The speed of play. Je activiteit precies zo moeilijk maken dat er zowel risico is op falen als succes behalen. Je wordt uitgedaagd om je best te doen. Het kan misgaan. Dat maakt het spannend. Tegelijk ben je nog in staat om verbinding te behouden met de mensen met wie je de activiteit doet en met jezelf.

.

Inclusie Ik zat in een workshop van iemand die als introvert en wat verlegen jongmens de ervaring had, dat veel trainingen/workshops met een te hoog tempo en te veel lawaai gepaard gingen, om aangehaakt of niet geïntimideerd te voelen. Het is zijn missie, om mensen dat gevoel van exclusie nooit mee te maken.

.

Mooi! Hier valt wat te leren! Ik realiseer me terdege dat mijn snelheid hoog ligt. Ik word wel eens vertraagd door een deelnemer die me er op attendeert. Maar eigenlijk verwacht ik dat er meer mensen zijn, die harder moeten werken in mijn workshops dan ze eigenlijk prettig vinden. Chapeau voor de mensen, die dan tóch nog aangehaakt blijven!

.

Exclusie Wat gebeurt er nu als we iemand van de andere kant van het spectrum laten trainen? De snelheid ging drastisch omlaag. Ik vond het moeilijk om aangehaakt te blijven. Ik heb met mijn brein en lijf, een hogere speed of play nodig om geprikkeld te zijn. Om me uitgedaagd te voelen. Ik was er niet echt meer bij betrokken.

.

En nu? En dan vind ik een interessante vraag voor mezelf: hoe ga ik dit gegeven gebruiken als trainer? Ben ik als improvisatietrainer verantwoordelijk voor de speed of play van de workshop, en moet ik zorgen dat iedereen aangehaakt is? Ik weet dat ik daar altijd heel erg mijn best voor doe. Ik wil dat iedereen in de les erbij kan zijn. En ik haal alles uit de kast om dat te realiseren.

.

Uiteindes van het spectrum Maar kan dat eigenlijk wel echt? We zijn allemaal zo verschillend! Kan ik dat verschil wel compenseren in een training? en... hoeveel verantwoordelijkheid of zelfs alleen al invloed heeft een deelnemer op zijn eigen speed of play in de workshop? Misschien is het interessanter om dát te faciliteren als trainer.

.

Improviseren Als ja, enner is het mijn neiging om me telkens aan te passen op de gegeven realiteit. Ik (h)erken dat die er is en werk en speel er mee.

.

Laat ik de boel omdraaien! Wat als ík de gegeven realiteit ben en de mensen uitdaag om daarop te ja, énnen? Wellicht trek ik dan de deelnemers aan, die goed bij mij passen ipv dat ik in mijn workshops probeer in te richten met wandelingen door het bos én momenten van paragliden en bungeejumpen.

.

En jij? Wat is jouw speed of play? Wat heb jij nodig om aangehaakt en geprikkeld te blijven?

Hoe vat je nou zo'n mooie dag als gisteren samen?

.

• Waarin ik mezelf liet uitslapen. • Waarin ik op mijn gemakje, veel later aankwam.. en ontdekte dat ik al weer van alles had gemist (bv een prachtige tributefilm voor Keith Johnstone én de video die de locatie van volgend jaar aankondigde: Praag!!!!) én daar 100% oké mee was. • Toch lekker kunnen instromen bij de eerstvolgende workshop van Jeanne M Lambin. Al had ik wat tijd nodig om te landen. • Waarbij iedereen, maar echt, iedereen continu gewóón vriendelijk is, complimenteus, nieuwsgierig. • Improvisers die zichzelf (typisch) graag willen laten zien, laten kennen en laten horen... maar óók echt willen luisteren en leren. • Ieder applaus is niet beleefd, maar wordt ten volste beleefd en gegeven. • De gunfactor die voor iedereen beschikbaar is. • De gelegenheid die ik nam om uit de workshop te stappen waar ik in zat, maar niet meer wilde zijn (morgen meer over the law of 2 feet). • Dat ik de hele ochtend al huilerig was en dat dat volstrekt logisch is, in alle indrukken / verbinding / gesprekken / jetlag... • Dat ik ergens ging zitten schrijven en huilen en iemand vroeg: mag ik in stilte naast je komen zitten? Iemand die net zo veel behoefte had aan verbinding, tegelijk met introspectie als ik. • De silent disco, die werkelijk waar, zo leuk was, dat ik het nóg kan voelen in mijn buik, als ik er aan denk. Wat een enthousiasme, openheid, kirrend spelplezier, vol overgave dansen... my my. • Het op mijn gemakje nog een laatste drankje gaan zitten drinken, in mijn eentje, helemaal content.

.

Jeanne Lambin

En dan heb ik het eigenlijk nog niet eens gehad, over die fantastische eerste workshop van de dag, waarbij Jeanne Lambin zo ontzettend present was. Hoe ze de gedeelde realiteit van dat moment, de voelbare behoefte om te delen en uit te wisselen in de ruimte, voorrang gaf aan haar planning of geldingsdrang (als ze die al heeft).

.

Ademen

De manier waarop zij adempauze nam, stilte herpakte en verbinding maakte met die prachtige groep mensen enerzijds en anderzijds uiting gaf aan haar quirky, gekke binnenwereld aan gevoelens en gedachten. Een voorbeeld waar ik nog vaak aan wil denken.

.

De perfecte versie van present zijn

Bij jezelf. Bij de ruimte. Bij de mensen waar je die ruimte mee deelt. Door present te zijn, en aandacht te hebben, vertraagt de tijd een beetje. Die wordt een beetje dikker en langzamer. Daarmee creëer je een enorme ruimte voor alles wat er is en wie er is en wat die weer mee brengt in die ruimte. En het kan er allemaal zijn. Een grotere gift kunnen we niet bieden aan elkaar en onszelf.

.

En ik?

Ik wil ook zo zijn. Begrijp me niet verkeerd.. ik wil bovenal mezelf zijn... Maar graag zo.

Genereus present

Wát? Een wet in improland?

Ja! A lifechanging one voor mij! Niet dat als je je er niet aan houdt, dat je dan áf bent. Je mag het, zoals altijd met de impro-principes, zelf weten. Maar ik vind het leuk om je er kennis mee te laten maken.

.

Context

Elk jaar wordt aan het einde van de conferentie een Open Space georganiseerd, waar je een workshop of gesprek kunt aanbieden, waar je nog behoefte aan hebt of nieuwsgierig naar bent. In 20 minuten stappen zo'n 30/40 van de 200 mensen naar voren om hun idee te pitchen, evt workshops samen te voegen, een ruimte en tijdslot te kiezen, en als deelnemer te kiezen waar je bij wilt zijn. Goed om eens bij te wonen, om te ervaren wat georganiseerde chaos is.

.

De regels

Wát?! Nog meer regels? Ja. Of liever gezegd; de uitnodiging voor een innerlijke houding die je angst wegneemt, dat er iets mis gaat. Zodat er ruimte komt om iets te laten ontstaan in het moment. 1. Wie er komt opdagen - zijn altijd de juiste mensen. 2. De workshop start altijd op het juiste moment. 4. Wat er gebeurt in de workshop, is precies het enige dat kón gebeuren in deze workshop. 5. Als het gedaan is, is het gedaan en is de workshop voorbij.

.

Waardevol

Deze principes helpen om volledig te aanvaarden wat er komt. En de ervaring is dat, wát er ook gebeurt, hoe het ook loopt, het altijd iets waardevols met zich meebracht. Dus worstel je met je bestaansrecht, omdat er niemand naar je workshop kwam? Dan geeft het je gelegenheid om eens te reflecteren op de conferentie. Of ook heerlijk - het geeft gelegenheid om een andere workshop bij te wonen! Wat een kans! Er kán niks mis gaan.

.

COMO: the Certainty Of Missing Out

We kennen allemaal the fear of missing out. Maar in deze groep praten we over de Certainty, de zekerheid van missing out. We kunnen (vooralsnog) fysiek maar op één plek tegelijk zijn en dat brengt met zich mee, dat je ALLE (sta er effe bij stil... ALLE) andere dingen in het leven mist. Als je dat even toe laat? Mij geeft het een heerlijk gerelativeerd perspectief op de realiteit. En dat brengt me bij regel 3 (goed opgelet!)

.

The law of 2 feet

Want wat, als het niet prima is waar je bent? Je ontdekt dat een workshop niet voor je werkt. Het eerste advies is om dan iets van jezelf toe te voegen, zodat het wél voor je werkt. Wat kun jij bijdragen om het interessant of waardevol te laten zijn? Kun je deze workshop ja, ennen en de workshop constructief bijwonen? Dat maakt die workshop alleen maar beter voor iedereen!

.

NOPE!

Dan is het 100% prima om de workshop te verlaten. Volg je 2 voeten! Als je niet constructief bij kunt dragen - en je vertrekt? Dan help je, naast jezelf, het collectief óók!

.

Voldoe ik wel?

Deze afspraak is belangrijk te delen met iedereen in de open space, want we zijn het niet gewend. We zijn allemaal facilitators en weten hoe verontrustend het voor een workshopleider kan voelen als iemand wil vertrekken. "Doe ik iets verkeerd?" We willen allemaal de ander zo graag tevreden en blij houden. Gerustgesteld dat ze voldoen.

.

Oké

Het diepere besef, dat dit niks te maken heeft met de workshopleider, maar álles met degene die vertrekt, is bevrijdend. Diegene had behoeftes, verwachtingen, ideeën die niet passen bij wat er is. Dat is prima. Vertrek, zonder uitleg en zoek gerust de workshop of plek op waar je toch al niet uit kon kiezen. Als we hier allemaal oké mee zijn - zijn we allemaal oké. (Als je het omdraait is het ook waar!)

.

Emotionele vrijheid

Als ik dit toepas in mijn dagelijks bestaan, geeft het me emotionele vrijheid. Ik ben verantwoordelijk voor mijn behoeften. En die staan in principe los van de ander. Het is geen persoonlijke aanval op de ander, als ik mijn behoeftes volg. Een simpel principe dat me de vrijheid geeft om míjn leven te mogen leiden, op een manier die bij mij past.

.

Lukt dat altijd?

Nee... Ik vind het ook moeilijk. Verbinding en autonomie. Twee grote drijfveren in een mensenleven. Het lijken soms tegenpolen op het spectrum. Maar deze conferenties zorgen er altijd voor dat ik weer begrijp dat je 100% autonoom kunt zijn én in verbinding met anderen. Sterker nog; verbinden met iemand, die me niet verantwoordelijk maakt voor diens behoefte, is zoveel makkelijker! En ik heb veel meer te verbinden als ik helemaal mezelf en mijn twee voeten mag volgen.

.

Volg jij je twee voeten?